In het museum staat momenteel een tentoonstelling die speciaal gericht is op het onderwijs. Het is belangrijk om aan te sluiten bij de belevingswereld van de jeugd en haar zo spelenderwijs bekend te maken met de geschiedenis, en zeker met de geschiedenis van ons eigen land. Ook een belangrijke ingang is dat leerlingen van een bepaalde etnische achtergrond leren over de culturen van mensen met een andere achtergrond. Daar is deze expositie bij uitstek geschikt voor.

De tentoonstelling heet Fu Moi Moi en gaat over het versierde lichaam, toen en nu. De tentoonstelling is ingericht op basis van de wijzen van versieren: tatoeages en piercings, haardracht, lichaamsbeschildering, sieraden, kunst en design. En dan valt iets heel bijzonders op: mensen over de gehele wereld versieren hun lichaam, en alle volkeren passen in wezen dezelfde technieken toe. En hoe verder we teruggaan in de tijd, hoe meer we als diverse culturele groepen bij elkaar komen. Dat zien we vooral aan de vormen en gebruikte materialen. Denk maar aan de mattenklopperring, die door diverse bevolkingsgroepen wordt gedragen. Of het gebruik van wat de natuurlijke omgeving je biedt, zoals zaden voor het vervaardigen van sieraden.

We zien op dit moment dat tatoeages erg in de mode zijn. Laatst kwam er een post op facebook voorbij waarop een zestal dames was afgebeeld, allen met op een andere plek van hun lichaam een tatoeage. De commentaren waren niet van de lucht. Sommige mensen keurden het rigoureus af, anderen vonden het juist mooi en sexy. Zaak is dat het steeds meer wordt gedaan, en ook op zichtbare plaatsen die niet door kleding worden bedekt. Uiteindelijk bleek de post te gaan over mehindi, oftewel het versieren met henna, een natuurlijk product dat weer van je lichaam afgaat. Dan hebben we het inmiddels dus over lichaamsbeschildering. De tentoonstelling heeft veel scholen aangetrokken. Er zijn educatieve opdrachten die als een vorm van speurtocht dienen, waardoor je spelenderwijs veel van de gepresenteerde wijzen van versieren opsteekt. Het mooie is nu, dat met financiële steun van de Nederlandse ambassade de volledige tentoonstelling in een glossy magazine kon worden uitgegeven. Deze publicatie is een integrale weergave van de tentoonstelling: alle teksten en alle foto’s zijn opgenomen. Daarmee is deze tentoonstelling voor de toekomst vastgelegd. Dat is vooral mooi omdat het een ‘tijdloos’ onderwerp betreft, mensen zullen altijd hun lichaam blijven versieren. Het verbaast ook steeds weer hoe oud bepaalde technieken zijn, en hoe we op verschillende manieren, vaak niet geheel pijnloos (denkt u aan tatoeage, piercing of scarificatie), het lichaam versieren. En dit doen we dan om όf bij een groep te horen, όf ons juist als individu te manifesteren en te onderscheiden van de ander. De publicatie is als een glossy magazine in full color uitgevoerd, en elke rubriek heeft een eigen basiskleur, zoals ook de beteksting in de tentoonstelling. Glossy tijdschriften zijn vaak wegwerpartikelen, maar deze publicatie zeker niet. Dit is er een om te bewaren, want het maakt deel uit van ons aller cultureel erfgoed. En ook leuk om te gebruiken als gids bij de tentoonstelling. Of als cadeautje. Verkrijgbaar in de museumwinkel.