In Fort Zeelandia zijn momenteel een aantal foto’s te zien van de bekende Nederlandse fotograaf Willem Diepraam. De meeste foto’s zijn gepubliceerd in het boek The Dutch Carribean en gemaakt tussen 1973 en 1978 tijdens diverse reizen naar Suriname. Sommige kennen we uit het boek Frimangron. De Surinaamse fotografenvereniging (SUFOV) heeft als bijdrage aan de expositie een prachtige oude manshoge camera beschikbaar gesteld. Zo een waarbij je nog onder het doek gaat staan om het beeld op de gevoelige plaat vast te leggen.

De foto’s hebben verschillende reacties opgewekt bij de bezoekers van de expositie. Zo maakten enkelen de opmerking dat Diepraam toch wel een heel beperkte kant van Suriname laat zien. ‘In die tijd waren er wel degelijk ook prachtige gebouwen in de stad, en echt niet iedereen was arm’. We dienen dan als toeschouwer wel in ogenschouw te nemen dat foto’s, zeker die van Diepraam, tot de categorie kunst behoren. En kunst is natuurlijk een zeer persoonlijke zaak, zowel voor de maker als de kijker. Diepraam zelf geeft aan dat de foto’s de specifieke herinneringen van één persoon zijn voor wie de ‘splitsecond’ van elke foto een zeer subjectieve, vaak zeer intense ervaring was. Ze zijn dus geen poging tot definitie of volledige documentatie van het Nederlands Caraïbisch gebied. Het is slechts een verzameling beelden die Diepraam selecteerde omdat hij ze zelf terug wil zien.

Fotografie bewijst, in laatste instantie, niets. Bij het kijken naar foto’s en het schatten van het waarheidsgehalte ervan kun je alleen zeggen dat er omstandigheden aanwezig moesten zijn die het ontstaan van een bepaalde foto mogelijk maakten. Fotografie levert dus slechts ‘circumstantial evidence’ en de fotograaf moet met deze beperking van zijn vak leren leven. Hij hoeft er niet om te rouwen. Teruggeworpen op zuiver fotografische uitdrukkingsmiddelen spreekt hij met zijn beelden een taal die overal herkend en begrepen kan worden.

Willem Diepraam (1944) was in de jaren zestig bezig met sociale fotografie. Hij legde misstanden in de maatschappij vast. Dit resulteerde in minder vrolijke, maar wel schrijnende en dramatische foto’s. Veel van deze reportages werden in Vrij Nederland gepubliceerd. Niet langer gelukkig met de dwingende en ideologische wijze waarop hij lange tijd zijn publiek geïnformeerd had, liet Diepraam politiek meer en meer plaats maken voor persoonlijke en esthetische motieven. Diepraam was op zoek naar de grenzen van zijn vak. Zijn foto’s functioneerden niet enkel als journalistiek produkt, maar werden ook als kunst in tentoonstellingen geëxposeerd. Hiermee was hij een van de eerste Nederlandse documentaire fotografen die hun fotowerk in een kunstzinnige context plaatsen.

Willem Diepraam heeft de Surinaamse foto’s geschonken aan de Stichting Surinaams Museum. Voordat de foto’s worden opgeslagen in het foto-archief in het depot, zijn ze voorlopig in Fort Zeelandia tentoongesteld. Zo kan de gehele gemeenschap kennis maken met een aantal werken uit Diepraams’ sociale periode.